|
|
||||||
|
BRZOZA |
BUK ZWYCZAJNY |
DĄB |
OLSZA CZARNA |
ŚWIERK |
SOSNA |
JODŁA |
|
Zadanie 1 Wykonaj obserwację drzew w ich naturalnym środowisku. Zwróć uwagę na sylwetki drzew, korę, gałązki, szyszki, zeschnięte liście, igliwie. Rozpoznaj przedstawione poniżej drzewa. Opisz najbardziej charakterystyczne cechy tych drzew. Po czym można rozpoznać je zimą. 1. BRZOZA- brodawkowata, brzoza zwisła (Betula pendula Roth) – gatunek drzewa z rodziny brzozowatych. Osiąga do 30 m wysokości. Korona jest silnie rozwinięta, u starszych drzew rzadka, z długimi, cienkimi i zwisającymi z konarów gałązkami. Żyje ok. 100 lat. Można ja poznać po białej korze, która spełnia bardzo ważną rolę dla drzewa- odbija znaczną część promieni słonecznych. 2. BUK ZWYCZAJNY (Fagus sylvatica L.) – gatunek drzewa należący do rodziny bukowatych. Dorasta do ok. 25-30 wysokości. Korona gęsta, szeroka, nisko osadzona jeżeli drzewo rośnie samotnie, u drzew rosnących w zwartych drzewostanach, pnie są wysokie, gonne (bez bocznych gałęzi). Kora buku nie bywa spękana i nie łuszczy się. Osiąga wiek do 350 lat. 3. DĄB- Quercus L.) – rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów zaliczony do rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Liście ułożone skrętolegle, u niektórych gatunków nie opadające na zimę (utrzymują się na roślinie zaschnięte), podczas gdy niektóre są wręcz zimozielone (dąb korkowy, dąb ostrolistny. Owoce to orzechy zwane żołędziami osadzone pojedynczo w miseczkach, gęsto pokryte drobnymi łuskami. Osiągają dojrzałość w pierwszym lub drugim roku. 4. OLSZA CZARNA- (Alnus glutinosa Gaertn.) – gatunek drzewa należącego do rodziny brzozowatych. Wyniosłe drzewo osiągające wysokość do 40 m z rozłożystą koroną. Ma dużą zdolność do tworzenia odrostów ze ściętych pni. Jest gatunkiem szybkorosnącym, żyje do ok. 120 lat. Olsza lubi wilgoć. Rośnie na terenach podmokłych, nad rzekami, strumieniami, umacniając ich brzegi. Zimą i nie tylko, olchy można rozpoznać po małych, czarnych szyszkach, które pozostają na drzewie przez cały rok. 5. ŚWIERK- Picea A. Dietr.) – rodzaj wiecznie zielonych drzew z rodziny sosnowatych (Pinaceae), który obejmuje około 35 gatunków. Drzewa są wysokie i przeważnie mają regularną, stożkową koronę. Świerk posiada spiralnie osadzone, kłujące szpilki. Igliwie utrzymuje się na gałązkach przez 5 -7 lat. Świerk jest odporny na mróz. 6. SOSNA ZWYCZAJNA, pospolita (Pinus sylvestris L.) – gatunek wiecznie zielonego drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Drzewo iglaste, zimozielone, korona luźna, z konarami rosnącymi w pozornych okółkach (będących w rzeczywistości ciasnymi spiralami), początkowo stożkowata, z wiekiem staje się rozłożysta lub parasolowata, w zależności od warunków bytowania. Rosnące samotnie sosny mają rozłożyste, dosyć gęste korony. Rosnąc w zwarciu w skupiskach leśnych drzewa tracą dolne gałęzie i wykształcają prosty pień o wysokiej koronie. Sosny występujące na terenach nizinnych mają grubsze konary i korony lekko zaokrąglone, natomiast występujące na obszarach wyżynnych mają konary cieńsze i pokrój bardziej stożkowaty. Przeciętnie osiąga wysokość 30 m, wyjątkowo rośnie do 40 m. Średnica pnia 0,5–1,2 m. Kora u podstawy pnia starych drzew jest szarobrązowa i gruba (ok. 10 cm), głęboko bruzdowana, w górnej części ma zabarwienie czerwonocynamonowe i łuszczy się cienkimi płatami. Igły szarozielone do niebieskozielonych, osadzone parami na krótkopędach, długości 3–5(7) cm, grubości 1–2 mm. Sztywne i twarde, zaostrzone, drobno piłkowane, skręcone dookoła swojej osi. U młodych drzew na szczytach pędów igły mogą występować po 3 lub 4 na krótkopędzie. Pozostają na drzewie od 3 do 6 lat. 7. JODŁA POSPOLITA, jodła biała (Abies alba Mill.) – gatunek drzew z rodziny sosnowatych. Zimozielone, żywiczne drzewa z koronami stożkowatymi, wyraźnym strzelistym pniem i konarami ułożonymi w okółkach. Drzewo w naszych warunkach osiągające do 50 m, pierśnica do 1,5 m, korona wąska, dość luźno ugałęziona, na szczycie tworzy się tzw. "bocianie gniazdo". Szyszka jodły w czasie dojrzewania rozpada się na drobne części. Łuski szyszek odpadają po jednej. Dlatego pod jodłą nie spotyka się szyszek. Żyje około 400 lat |
|
Zadanie 2 Napisz jak zwierzęta przystosowują się do zimy i jak im pomagać zimą, aby im nie zaszkodzić? (*informacje zaczerpnięto z artykułu „Dokarmianie z głową”) Do przetrwania mroźnej zimy dzikie zwierzęta są przystosowane – jesienią gromadzą zapasy tłuszczu w organizmie. Każdy praktycznie gatunek żyjący w naszym klimacie jest w stanie przetrzymać ok. 60 dni głodowych, czyli takich, gdy pobiera bardzo mało pokarmu lub nawet okresowo nie pobiera go wcale. Z badań naukowców wynika, że nie należy stale dokarmiać zwierząt ani wprowadzać im do pożywienia zbyt wiele karmy z zewnątrz, czyli nie występującej w ich naturalnym środowisku – np. zboża czy kukurydzy. Według nowej tendencji, zwierzęta dokarmiać należy tylko w warunkach szczególnie dla nich ciężkich – co dla sarny i dzika oznacza co najmniej półmetrową pokrywę śnieżną, i to zlodowaciałego, bo świeży śnieg zwierzęta bez trudu rozgrzebują. Dla jelenia naprawdę trudne warunki to co najmniej metr twardego śniegu – co w Polsce zdarza się bardzo rzadko. Nawet jednak w takich warunkach sarny czy jelenie mogą żywić się pokarmem pędowym tj. wystającymi ponad śnieg gałęziami drzew czy krzewów. W ocenie leśników dokarmianie zwierząt dzikich nie powinno być zasadą, ale mieć formę okresowej pomocy w szczególnie trudnych warunkach: w czasie silnego mrozu, gdy jest gruba pokrywa śnieżna, w sytuacji przedłużającej się zimy, gdy zwierzęta są wyczerpane po zimowych miesiącach. Wyrzucane „dla ptaszków” resztki pokarmu częściej szkodzą, a źle urządzone lub zbyt rzadko czyszczone karmniki stają się miejscem „polowania z zasiadki” kotów i ośrodkiem rozprzestrzeniania się ptasich chorób. Pokarm wyrzucany wprost na ziemię lub parapet łatwo się psuje i może być nawet przyczyną zatruć wśród ptaków. Ornitolodzy apelują o nie dokarmianie ptaków białym pieczywem, soloną słoniną, warzywami, pokarmem zbyt lepkim lub trudnym do rozdrobnienia. Najlepiej zaopatrzyć się w zdrowe ziarno, i to takie, które ptaki mogą znaleźć w naturalnym środowisku w okolicy – np. zboża, len, konopie, jarzębinę, buczynę. Dla kaczek czy łabędzi najodpowiedniejsza karma to gotowane ziemniaki i warzywa (koniecznie bez soli!), poślady zbożowe, kapusta, buraki pastewne. Ważniejsze od dokarmiania może być zapewnienie ptakom – także tym drobnym – dostępu do czystej, nie zamarzniętej wody. Jako alternatywę dokarmiania ptaków w przydomowych ogrodach czy na działkach coraz częściej proponuje się inne rozwiązania – np. pozostawienia na zimę nie skoszonych ostów, chwastów i zarośli, których nasionami ptaki mogą żywić się przez wiele tygodni, zgodnie z instynktem i naturalnymi nawykami. |
